Anayasa Mahkemesi geçtiğimiz günlerde çocuğa yönelik cinsel istismar konusunda ibretlik bir karara imza attı. Geçtiğimiz yıl Kasım ayında ise aynı konuda henüz yürürlüğe girmediğinden olsa gerek çok tartışılmayan benzer bir karar alınmıştı.
Herkes Metro Turizm otobüsünde yaşanan cinsel saldırı olayını duymuştur.
Bundan sonra sürer mi bilmiyorum ama son bir yılda şehirlerde yürütülen savaşlar halkı epeyce yordu ve yıprattı. Sadece Van’a son aylarda yüzbini aşkın kişinin göç ettiği söyleniyor. Bu kişiler ne yer ne içer ne zaman geri dönebilir sorularının yanıtı tam bir muamma.
Ben de terminolojiye bir katkıda bulunayım dedim. Nasılsa bu iş aldı yürüdü. Daha da büyüyecek gibi görünüyor zira bu ülkede liberallerin ve muhafazakarların en iyi anlaştığı konulardan biri din ile devlet işleri meselesidir.
Nasıl bilirsiniz? Biz beyaz sarığın diğerlerinden pek bir farkını bilmezdik, ta ki Kutlu Doğum Haftası’nda Demokratik İslam Kongresi beyaz sarığı barışın sembolü ilan eden dek. Meğer sarık beyaz olunca anlamı da farklı oluyormuş.
Çocuk sahibi olmak çok zor. Doğurmak, beslemek, büyütmek, yetiştirmek derken toplumsal emeğin önemlice bir kısmının özenle yönlendirilmesi gereken bir alandan bahsediyoruz. Bu mesele bireysel bir tercih değil toplumun tamamının paylaşması gereken bir sorumluluk.
Önce kadınlarınızı öldürdüler ses çıkarmadınız, şimdi çocuklarınıza tecavüz ediyorlar aldırmıyorsunuz, yarın bebeklerinizi diri diri toprağa gömecekler haberiniz olsun.
Karaman’da yaşananlar buzdağının bir kısmını ortaya çıkarsa da, bakmak ve görmek istemeyenler için münferit bir vaka olarak değerlendirildi. Oysa sorun Karaman ile sınırlı değil, ülkenin tamamı toplu bir tecavüz yaşıyor ama o kadar hissizleştiniz ki artık acıtmıyor.
Sosyal medyada bir yazı dolaşıyor bugünlerde. Bir mahkeme savunması olduğu yazıyor başında. Tıpkı Kibar Feyzo filminde Kemal Sunal’ın suç, suçlu kavramlarını toplumsal olarak ters yüz eden muhteşem savunması gibi.